![زندگیِ یه دانشجوی [ ۹۶ ] :))](http://bayanbox.ir/view/8370762347031935448/CYMERA-20160824-204311.jpg)
فیلم "یخ زده"
میشه گفت ترکیبی بود!
هیجان داشت، ترسناک بود، غم انگیز بود ..
یه حالت خاصی داشت این فیلم
برای زنده موندن خودشون تلاش کردن و درنهایت فقط دختره زنده موند ..
اونجاش که پای پسره شکست! واقعا ترسیدم! چون حس کردم استخون پای من در رفته :|||
اگه خواستید ببینید تنها باشید
چون قراره زیاد جیغ بزنید ! و با بازیگرا و گرگا حرف بزنید! البته اگه مث من خل باشید :|
قوی ترین زن جهان هم که باشى،
وقت هایى هست
که دستى باید لمست کند،
مستقل ترین زن جهان هم که باشى،
وقت هایى هست
که دلت پر میزند برای کسی که برسد و بخواهد که آرام رانندگی کنى
و شام ات را نخورده روی میز نگذاری و بروی..
مسافرترین زن دنیا هم،
دست خطی می خواهد که بنویسد برایش:
"زود برگرد
طاقت دوری ات را ندارم."
زن ها
همه چیزشان را پنهان میکنند:
تنهایی را
دلتنگی را
گریه ها را
دوست داشتن را..
زن ها
هنگام شکستن صدایشان در نمی آید!
درد که دارند به خود نمیپیچند؛
نهایتا تسکین درد یک زن،
گریه های یواشکیست
و اینان همان زنان مرد صفت هستند که نایابند!!
هوشنگ ابتهاج
از بچگی به ماشین زمان علاقه داشتم ..
کاش زودتر نرم‌افزار رو جدی میگرفتم و میرفتم فنی حرفه‌ای میخوندم
هم یه سال زودتر میرفتم دانشگاه هم تمام سه سالو به چیزی که عاشقشم میپرداختم، بازار کارم هم فراهم میشد کنکورم هم برام انقد سخت نبود
نه حالا که ۴سال رشته ریاضی فیزیک بخونی و بعدشم کنکورِ لعنتیشو بدی و نگران دانشگاه باشی
واسه چی برتر باشم؟ چرا برم شریف؟ مگه چقد اینا مهمه که باید یه روز به این خوبی که با درس خوندن داشتم خراب شه .. درس خوندنو دوس دارم، ولی نه وقتی که به خاطرش چقد حرف و تحقیر بشنوم و فقط مقایسه بشم .. اشتباه داشتم؟ خب منم آدمم
من همینم و خودمو دوس دارم، کاش میفهمیدن ..
من فقط خوشحال میشم که از قبلم بهتر بشم
نه اینکه از کسی برتر باشم
چقد سخته .. خودتو آروم نگه داری
در برابر حرفاشون طعنه هاشون نابودکردناشون
همه ی حرفاشونو میزنن و زحمتاتو بی ارزش میبینن
و توقع دارن ناراحت نشی ..
وقتی دربرابر حرفاشون حتی اشک هم نمیتونی بریزی
انقد شوکه میشی که فقط نگاهشون میکنی
:)
و ما نسلی هستیم که دلتنگی‌هایمان را در برنامه‌های اجتماعی به جا گذاشتیم
خاطراتمان مُشتی عکس و خیابان‌هایی که در تاریکیِ شب ما را در خود احاطه میکردند
میخواستیم معنای زندگی را دربیابیم، دریغ از آنکه معما نیست، معنا نیست، حس است ..
احساسش نکردیم .. از تمام پستی و بلندی‌هایش عبور کردیم و به اینجا رسیدیم
جایی که دیروزِ فرداهایمان است
پس چرا احساسش نمیکنیم؟ چرا مشتاق گذرش هستیم؟
به مورچه هایی میمانیم که دائم درحال جنب و جوش برای جمع‌آوری دانه به هنگامِ زمستانند؛ غافل از اینکه طوفانی سهمگین در راه است و زمستان، فصلی که مورچه ها شروع به استفاده از غلاتشان میکنند، فصلِ مرگِ آنهاست ..
باشد که بتوانیم لذت‌های اکنون را دریابیم .. :)
#خود_نوشت
چُنین که از همه سو دامِ راه می‌بینم
بِه از حمایتِ زُلفش، مرا پناهی نیست
